[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Właśnie wróciła z popołudnia spędzonego w Baltimore.Miała im zrobić szkic jakiegoś krajobrazu z wodą i wybrała zatokę Chesapeake.Pani Langley podkreśliła jeden akapit.Było w nim napisane:Ledwie tam zdążyłam.Musiałam biegać za sprawami senator Jennings.Zostawiła swój brylantowy pierścionek w biurze wyborczym i myślała, że jest schowany w sejfie.Ale tam go nie było, a ja ledwo zdążyłam na autobus.To miał być dowód? – pomyślała Pat.Jej oczy spotkały się z pełnym nadziei spojrzeniem Margaret.– Nie rozumie pani? Eleanor napisała do mnie tego wieczoru, kiedy jakoby została popełniona kradzież.Po co wymyślałaby tę historię?.Pat nie wiedziała, jak w najmniej przykry sposób powiedzieć to, co musiała:– Może chciała zapewnić sobie alibi.– Jeśli chce się zapewnić sobie alibi, nie pisze się do kogoś, kto może dostać ten list po kilku miesiącach – odparła z przekonaniem Margaret.Po chwili westchnęła ciężko.– No cóż, próbowałam.Mam tylko nadzieje, że będzie pani tak dobra i nie zechce się grzebać w tej smutnej sprawie.Eleanor pewnie próbuje jakoś ułożyć sobie życie i zasługuje na to, aby ją zostawić w spokoju.Pat spojrzała na drugi arkusik, który Margaret trzymała w ręku.– Napisała do pani po swoim zniknięciu?– Tak, ten list przyszedł trzy lata temu.Pat wzięła go do ręki.Litery było słabo widoczne, a papier tani.Droga Pani Langley.Proszę zrozumieć, że nie powinnam utrzymywać kontaktów ze swoimi dawnymi znajomymi.Jeśli mnie znajdą, to trafię z powrotem do więzienia.Przysięgam Pani, że nie wzięłam tych pieniędzy.Byłam bardzo chora, ale staram się odbudować swoje życie.Zdarzają się dobre dni.Powoli zaczynam wierzyć, że znowu będzie wszystko w porządku.Kiedy indziej jestem tak przerażona, tak się boję, że ktoś mnie rozpozna.Często o Pani myślę.Kocham Panią i bardzo za Panią tęsknię.Podpis Eleanor był chwiejny, litery nierówne – całkowity kontrast z porządnym i ładnym charakterem pisma w poprzednim liście.Pat musiała wykorzystać cały swój dar przekonywania, żeby uzyskać od Margaret zgodę na zabranie obu listów.– Zamierzam przedstawić tę sprawę w naszym programie – tłumaczyła – ale jeśli nawet Eleanor zostanie rozpoznana i ktoś doniesie o niej policji, będziemy mogli przywrócić jej zwolnienie warunkowe.Wtedy nie musiałaby się ukrywać do końca życia.– Bardzo chciałabym ją jeszcze zobaczyć – wyszeptała Margaret.Łzy zalśniły w jej oczach.– Była dla mnie najbliższą osobą, prawie jak własne dziecko.Proszę zaczekać, pokażę pani jej zdjęcie.Na najniższej półce biblioteczki leżały sterty kronik szkolnych.– Mam ich tyle, ile lat przepracowałam w szkole – wyjaśniła staruszka.– Ale kronikę, w której jest Eleanor, trzymam na wierzchu.– Przerzuciła szybko kilka kartek.– Skończyła szkołę siedemnaście lat temu.Czyż nie jest urocza?Dziewczyna na zdjęciu miała delikatne mysie włosy i miły, niewinny uśmiech.Podpis brzmiał:Eleanor Brown.Hobby: malarstwo.Ambicje: sekretarka.Kółka zainteresowań: chór.Uprawiany sport: jazda na wrotkach.Przewidywania: prawa ręka kierownika, wyjdzie młodo za mąż, dwójka dzieci.Ulubiona rzecz: perfumy Soir de Paris.– Mój Boże, jakież to okrutne – zauważyła Pat.– No właśnie.Dlatego chciałam, aby stąd wyjechała.Pat potrząsnęła głową i spojrzała na pozostałe kroniki.– Chwileczkę – powiedziała.– Czy nie ma pani przypadkiem kroniki, w której jest coś o senator Jennings?– Oczywiście.Zobaczmy, to będzie gdzieś tutaj.Kolejna książka, którą sprawdziła Margaret, leżała po prawej stronie.Na tej fotografii Abigail była ostrzyżona na pazia; włosy sięgały jej do ramion.Na ustach miała delikatny uśmiech, jakby podporządkowała się bezwzględnie poleceniom fotografa.Jej szeroko otwarte duże oczy patrzyły spokojnie i tajemniczo.Podpis pod zdjęciem brzmiał:Abigail Foster (Abby).Hobby: obserwacja obrad legislatury stanowej.Ambicje: zostać politykiem.Kółka zainteresowań: klub dyskusyjny.Przewidywania: zostanie delegatką do legislatury stanowej z Apple Junction.Ulubiona rzecz: każda książka z biblioteki.– Delegatka do legislatury stanowej! – wykrzyknęła Pat
[ Pobierz całość w formacie PDF ]