[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Będę silna (.)Moje zdrowie jest w fatalnym stanie, a gruźlica czyni swą smutną powinność (.) Pragnęłabym jedynie nieco mniej nienawiści z pana strony.Zaklinam pana o jedno przychylne spojrzenie.Proszę mnie odrobinę pocieszyć, jestem tak straszliwie nieszczęśliwa, że proszę tylko o trochę czułości, która tak dobrze by mi w tej chwili zrobiła.”Wystarczyłoby tak niewiele, żeby przekształcić tę melancholię i dramat w bezgraniczną radość i beztroskę, ale nigdy do tego nie dojdzie, a wręcz przeciwnie, podług odwiecznie panujących w miłości reguł, im bardziej Simone narzuca mu swe niewolnicze oddanie, tym mniej Amedeo okazuje jej zainteresowania, a jego obojętność i dystans stopniowo narastają.Pewien epizod na skraju okrucieństwa potwierdza ich całkowicie przeciwstawne odczucia.W 1917 roku Modigliani wykonuje podwójny portret małżeństwa Lipchitzów, jedno ze swoich szczególnie wybitnych dzieł.Praca nad nim przeciąga się do około dwóch tygodni, podczas których Simone wielokrotnie przychodzi do mieszkania, gdzie odbywają się malarskie sesje, i za każdym razem przynosi mu coś nowego, takiego jak szalik czy para butów.Już same te drobne gesty świadczą o jej niezmiernym poświęceniu, które je zainspirowało.Lipchitz pod dużym wrażeniem tych opiekuńczych zabiegów rozmawia na ten temat z Amedeo, który bezlitośnie komentuje jej zachowanie w jednym tylko zdaniu: Cest une poule mouillee, to zmokła kura, biedna, głupia istota.Modigliani prawdopodobnie przeczuwa, że znajduje się zaledwie o krok od znalezienia wreszcie własnego, indywidualnego stylu i samorealizacji.Niewykluczone wręcz, że już osiągnął swój, od dawna zaplanowany, artystyczny cel, co dodatkowo jeszcze umacnia jego szkodliwe przyzwyczajenia i przyspiesza błyskawiczne dzieło autodestrukcji.Pewnego dnia sam Lipchitz usiłuje nakłonić Amedea do większej ostrożności i troski o poważnie nadszarpnięte zdrowie: mniej seksu i nie pij tyle alkoholu - rozsądnie doradza upartemu koledze, który poirytowany odpala, że nie ma zamiaru wysłuchiwać kazań, jakie zazwyczaj prawi mu jego matka.Innym razem, gdy ktoś zachęca Modiglianiego do umiaru, bowiem tym sposobem doprowadzi swoje zdrowie do całkowitej ruiny, Amedeo odpowiada zdaniem, które przeszło do historii: Tantpis! Je veux une vie breve mais intense.Jak wkrótce zobaczymy, nie upłynie wiele czasu, a ziści się jego życzenie.Jak zatem widzimy, z rozmaitych powodów romans z Thiroux prędzej czy później musiał się skończyć.Do zerwania doszło niespodziewanie, Franc: Trudno! Wolę życie krótkie, ale intensywne.wskutek absolutnie nieplanowanej „wpadki”, czyli niechcianej ciąży Simone.To właśnie ten element odróżnia jej historię od przygód z rozlicznymi, innymi dziewczynami, z którymi Amedeo spędził kilka dni czy tygodni.Jednym słowem, ich związek zakończył się tak, jak się zaczął, to znaczy łóżkowym epizodem.W ostatnim już okresie ich miłosnej znajomości Simone w swoisty sposób opiekowała się Modiglianim i odprowadzała go do domu, gdy zbyt pijany nie mógł się utrzymać na nogach i niczym miłosierna Samarytanka pomagała mu położyć się do łóżka, gdyż w przeciwnym razie zasnąłby na podłodze, jeśli nie na chodniku przed jakąś kawiarnią czy też pod drzewem w parku.Podczas jednej z takich „upojnych” nocy, jak pisze Roger Wild: dforce de mettre Modi au lit ellefinit par coucher avec lui et c’est ainsi quil luifit un enfant - zaciągając Modiego do łóżka, siłą rzeczy, sama w nim wylądowała i wtedy właśnie zaszła w ciążę.Brutalna synteza tej jakże nieszczęśliwej miłości.Amedeo bardzo źle zareagował na wiadomość o jej brzemiennym stanie, kategorycznie wyparł się dziecka i ze wszystkich sił, uparcie kwestionował swoje domniemane ojcostwo.To zajadłe, stanowcze uchylanie się Modiglianiego od odpowiedzialności najprawdopodobniej było bardziej podyktowane niechęcią do samej matki niż do jej dziecka, w każdym razie do tego stopnia zdecydowane i konsekwentne, że uciszyło nawet złośliwe plotki, według których Amedeo związał się z Simone jedynie w celu obskubania jej z ostatnich pieniędzy.Jeśli chodzi zaś o ciążę Thiroux, to możemy ją zinterpretować zarówno jako jedną z tych życiowych tragedii, które przytrafiają się nieszczęśliwym dziewczętom, lub jako ostateczną, zdesperowaną próbę zakochanej kobiety, która za wszelką cenę usiłuje zatrzymać przy sobie mężczyznę od zawsze charakterologicznie skłonnego do nieustannej ucieczki i całkowitej swobody.Po roztrwonieniu wszystkich swoich finansowych funduszy, Simone zaharowuje się, żeby utrzymać siebie i swojego małego synka, Serge’a Gerarda.Mieszka pod numerem 207 na bulwarze Raspail i pracuje jako pomoc pielęgniarki w szpitalu Cochin.Dopóki czuje się w miarę dobrze, sama będzie wychowywać dziecko, potem, gdy stan jej Zdrowia dramatycznie się pogorszy, zajmą się nim przyjaciele Rolfa de Marę, którzy oddadzą malca na wieś pod opiekę mamki.Podobnie jak Amedeo, Simone odmawia leczenia, nie ma na nie chęci albo po prostu możliwości.Umiera na gruźlicę w rok po śmierci Modiglianiego.Całkiem odrębna historia wiąże się z jej synkiem, Serge’em Gerardem, zwanym Zaza.Kiedy Simone umiera, przyjaciółka rodziny, Camilla Sandhal jedzie pociągiem do Normandii, żeby zabrać chłopczyka od mamki.W trakcie powrotnej podróży do ich przedziału wchodzi para małżonków nie pierwszej już młodości, oficer na emeryturze i jego żona.Są oczarowani żywotnością i temperamentem zaledwie trzyletniego pędraka.Camilla opowiada im jego smutne dzieje, co dodatkowo wzmaga sympatię tych ludzi, którzy niedawno stracili własnego syna.Kiedy pociąg dociera do Paryża, decyzja o losie sierotki już zapadła: zaadoptują dziecko, jeśli badania lekarskie wykażą, że nie odziedziczył po rodzicach gruźlicy.Od pierwszego wejrzenia przyszła matka darzy tak wielką miłością malutkiego Serge’a, że nie chce go widzieć, dopóki nie będą znane wyniki badań, w obawie, że mogłaby się nadmiernie do niego przywiązać.Małżeńska para wymaga również od Sandhal absolutnej dyskrecji i zabrania wyjawiania komukolwiek ich nazwiska i adresu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]