[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Je¿eli jednak za gonore¹ wybranej formy terapii osi¹gnie siê w tym czasiewyniki, przemawia to równie¿ na jej korzyœæ.W dwa lata po zakoñczeniu terapii Paul (1967) zebra³ ka (amnestyczne informacjeod wszystkich leczonych osób oraz od 70%osób z grupy kontrolnej.W wie.kszoœci przypadków katamneza ujawni³a, ¿e poprawa utrzyma³a siê lub nawetnast¹pi³a dalsza poprawa stamabadanych osób.Nie stwierdzono ró¿nic miêdzy grup¹ placebo a grup¹ poddan¹ terapii wgl¹dowej(znaczne polepszenie stwierdzono u 50%osób.W'obu grupach stwierdzono polepszenie w porównaniu ze stanem przed terapi¹,yrzy tym by³o ono islamie wy¿sze ni¿ w grupie kontrolnej (ZP%) i istotnieni¿sze ni¿ w grupie poddanej systematycznej desensybilizacji (k 5%) , 3.Di Loreto (1971) z Uniwersytetu w Michigan przeprowadzi³ p-orównanie trzechform terapii-systenatyczne j desensybilizacji, terapii racjonalnie-emotywnej(wed³ug Ellisa) i terapii rcgersowskiej.Grupa 100 studentów cierpi¹cych na ró¿nego rodzaju leki w sytuacjachspo³ecznych i deklaruj¹cych zgodê na bezp³atne leczenie zosta³a losowoprzydzielona po 20 osób do ka¿dej z form terapii i po 20 osób do dwu grupkontrolnych-jednej z towarzyskim kontaktem (placebo-terapia) i drugiej-bez¿adnego kontaktu z terapeut¹ (por.s.4843.Tera¹iê prowadzili absolwenci psychologii, bêd¹cy zwolennikami okreœienejmotody i maj¹cy w zakresie jej stosowania przynajmniej roczn¹ praktykê.Terapia taja³a formê grupow¹ i przebieêa³a w piêcioosobowych zespo³ach: ka¿dyzespó³ odby³ 9 posiedzeñ.Efekt oceniany by³ zarówno przez osoby bior¹ce udzia³ w terapii, jak i, przezniezale¿nych obserwatorów.Dane z katamnezyby³y zbierane po up³ywie trzech miesiêcy cdzakoñczenialeczenia.We wszystkich grupach poddanych terapii nast¹pi³a istotna poprawa w porównaniiuz obiema grupami kontrolnymi.Systematyczna de: -ensybilizacja prowadzi³a przy tym do wiêkszego,statystycznie istotnego polepszenia stanu pacjentów ni¿ dwie pozosta³e turmyTerapii.Jeœli idzie o wp³yw terapii na interpersonaln¹.45-Psychoterapia.545.aktywnoœæ badanych poza posiedzeniami terapeutycznymi, najskuteczniejszaokaza³a siê terapia racjonalnie emotywna, mnie j skuteczna-systematycznadesensybilizacja, a najmniej skuteczna-terapia rogersowakai placebo-terapia.Ró¿nice we wszystkich przypadkach by³y statystycznie istotne.Opisane cechy charakteryzuj¹ce poprawê wykaza³y trwa³oœæ w badaniukatarmnestycznym, wykonanym po up³ywie trzech miesiêcy od zakoñczenia terapii.Grupa poddana placebo-terapii, któr¹ zajmowano siê jedynie podczas kilkutowarzyskich spotkañ przy obiedzie, wykaza³a powa¿n¹ poprawê w kwestionariuszulêku w porównaniu z grup¹ pozostaj¹ca bez kontaktu z terapeut¹.Potwierdza to wp³yw czynników niespecyfi cznych.Zastosowane metody terapii oddzia³ywa³y odmiennie na pacjenta-wintrowertyrwnych i ekstrawertywnych.Stany lêkowe ekstrawertyków bardziej s³ab³y przy zastsowamu psychoterapiirogersowskiej i przy systematycznej desensybilizacji ni¿ przy terapiiracjonalnie-emotywnej, której efekt nie ró¿ni³ sie u tych sób od efektu wgrupie-placebo.U pacjedtów introwertycznych skuteczniejsza by³a terapia racjonalnie-emotywna isystematyczna desensybilizacja ni¿ psychoterapia rogersowska, której efektrównie¿ nie ró¿ni³ siê od grupy-pldcebo.Systematyczna desensybilizacja powodowa³a dobre i statystycznie istotne zmianyu obu typów pacjentów.Pewien metodologicany problem w pracy Di Loreto, sk¹din¹d bardzo dok³adnej,wi¹¿e siê z tym terapeuci byli stosunkowo ma³o doœwiadczeni, co zw³aszcza wterapii rogersowskiej i racjonalnie-emotywnej mog³o odgrywaæ du¿¹ rolê.4.W badaniu przeprowadzonym przez M.G.Geldera, T.M.Marksa, M.M.Wolta i M.Clarka (1967).5-46.z londyñskiego Instytutu w Maudsley przyjêto za punkt wyjœia rzeczywist¹sytuacjê terapeutyczn¹.Pac jenot z ambulatorium psychiatrycznego, cierpi¹cy na jedn¹ lub wiêcej fobii,zostali podzieleni na 3 grupy: 16 pacjentów leczono za pomoc¹ systematycznejdesensybilizacji, nastêpnych 16-psychoterapi¹ grupow¹, 10 poddano pychoterapiiindywidualnej.Wykluczono pacjentów z depresj¹ oraz pecjendó-w z abjawamiobsesji, u którychfobia by³a spraw¹ wtórn¹.Grupy by³y równowa¿ne poi wzglêdem wieku, ilorazu inteligencji w skali s³ownej,pocz¹tkowej intensywnoœci fobii i obecnoœci innych symptomów.Pewne ró¿nice zaznacza³y siê tylko w tym, ¿e pacjenci, których poddano terapiigrupowej, chorowali stsunkowo d³u¿ej ni¿ pacjenci w pozota³yeh grupach, a wgrupie terapii indywidualnej by³o mniej mê¿czyzn ni¿'w innych gruaach.We wszystkich trzech grupach byli pacjenci z agorafobi¹ i z innymi fobiami.Terapiê indywidualn¹ stosowano raz na tydzieñ przez I godainê.W rozmowach szczegó³owo analizowano myœli pacjenta, fantazje, uczucia izachowanie, uwzglêdniaj¹c aktualne i dawne doœwiadczenia.K³adziono nacisk na to, ¿eby pacjenci uœwiadomili sobie st³umione imp-ulsy,¿eby zrozumieli i starali siê zmieniæ swoje postêpowanie z rodzicami,ma³¿onkiem, dzieæmi czy innymi osobami z otoczenia.Specjaln¹ uwagê zwrócono na zjawiska przeniesienia w zwi¹zku terapeutycznym.Okres trwania terapii ograniczono do jednego roku.Terapiê grupow¹ stosowano przez 1, 5 godziny tygodniowo, 16 pacjentów z fobi¹rozdzielono do 4 grup terapeutycznych: w ka¿dej gruqpie by³o b pacjentównerwicowych, 4 z fobiami i 4 z irmegc typu nerwic¹.Terapia grupowa przebiega³a, zgodnie z orientacj¹ amaliyczn¹ przy u¿yciu metodopisanych przez Foulkesa.¥ 7 j e.547.(l 964).Terapeuta odgrywa³ doœæ abtyw, n¹ rolê i dokoinywa³interpretacji zachowañindywidualnych, procesory zachodz¹cych w grupie oraz abjawów przeniesienia.Terapiê grupow¹ stosowano przez 18 miesiêcy.Terapiê grupow¹ i indywidualn¹ przeprowadza³o 6 psygjjjgfj ær¹rIndywidualn¹systematyczn¹ desensybilizac je stosowano raz na tydzieñ w ci¹gu I godziny.W czasie posiedzenia przeprowadzano racjonalne rozmowy, typowe dla technikiWolpego.Œrodkami farmakologicznymi leczono niektórych pacjentów we wszystkich grupachna pocz¹tku tarapii, ale bardzo szybko przerwano yodawanie leków.Symptomy oceniano za pomoc¹ i-punktowych skal do obliczania odpowiedzi nazwyk³e pytania nieprogramowanej rozmowy klinicznej, dotycz¹cej fobii,niepokoju, depresji, obsesji i depersonalizacji.W ocenie przystosowania s-po³ecznego za punkt wyjœcia przyjêto przebiegpostêpowania opisany ¹rzezMilesa, B-arrabee i Pinesingera (l 95 l).Symptomy by³y badane co 6 tygodni, a przystosowanie spo³eczne co 6 miesiêcy.Oceny za pomaca skal dokonywali niezale¿nie od siebie zarwno terapeuta, jak ipacjent, a ponadto jeszcze jeden psychiatra, który w samym leczeniu nie bra³udzia³u.Zgodnoœæ dokonanych ocen by³a sprawdzana przez obliczenie wspó³czynnikakorelacji Pearsona miêdzy ka¿d¹ para sêdziów w tym okresie ala ka¿dego symptomui dla elementów przystosow anta spo³ecznego
[ Pobierz całość w formacie PDF ]