[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet gdyby,bior¹c pod uwagê wszelkie argumenty, za³o¿yæ, ¿e to mieszkañcy staro¿ytnejMezopotamii raczej ni¿ przybysze z Kosmosu mieli wiedzê i umiejêtnoœcipotrzebne do wyznaczenia pozycji Ziemi, licz¹c nie od centralnego S³oñca, leczod granic Uk³adu S³onecznego, wynika³oby z tego, ¿e staro¿ytni wiedzieli oistnieniu Plutona, Neptuna i Urana.Poniewa¿ sami nie mogli siê dowiedzieæ otych planetach, dochodzimy do wniosku, ¿e ta informacja musia³a byæ przekazanaprzez Nefilim.Jakiekolwiek za³o¿enie przyjmie siê na pocz¹tku, konkluzja jest ta sama: tylkoNefilim mogli mieæ œwiadomoœæ, ¿e za Saturnem s¹ planety, których liczbawyznacza Ziemi - licz¹c od zewn¹trz - siódme miejsce.248 ~ 249Ziemia nie jest jedyn¹ planet¹, której numeryczna pozycja w Uk³adzieS³onecznym wyra¿ana by³a symbolicznie.Bardzo wiele przyk³adów œwiadczy o tym,¿e Wenus przedstawiano jako oœmioramienn¹ gwiazdê: Wenus jest ósm¹ planet¹,nastêpn¹ po Ziemi, gdy zaczyna siê liczyæ od zewn¹trz.Oœmioramienna gwiazdawyobra¿a³a te¿ boginiê Isztar, której planet¹ by³a Wenus (il.119).Il.120Nefilim.Na podobnych wizerunkach znalezionych dotychczas mo¿na rozpoznaæwiêkszoœæ pozosta³ych planet.Il.119Wiele pieczêci cylindrycznych, a tak¿e ró¿ne dawne przedstawienia graficzneukazuj¹ Marsa jako szóst¹ planetê.Na jednej z pieczêci cylindrycznych mdaæboga skojarzonego z Marsem (pierwotnie by³ to Nergal, potem Nabu), siedz¹cegona tronie pod szeœcioramienn¹ „gwiazd¹", swoim symbolem (il.120).Widzimy natej pieczêci tak¿e S³oñce, przedstawione niemal¿e tak, jak byœmy je narysowalidzisiaj, oraz Ksiê¿yc i krzy¿, symbol „planety przejœcia", Dwunastej Planety.W czasach asyryjskich „wyliczenie niebieskie" planety poszczególnego bogasygnalizowane by³o odpowiedni¹ liczb¹ gwiezdnych symboli rozmieszczonych wokó³boskiego tronu.A wiêc na p³ycie przedstawiaj¹cej boga Ninurtê przy jegotronie umieszczono cztery gwiazdy.Jego planeta, Saturn, jest rzeczywiœcieczwart¹ planet¹ wed³ug rachubyG³Ã³wne wydarzenie religijne w staro¿ytnej Mezopotamii, dwunastodniowe œwiêtaNowego Roku, nasycone by³o symbolizmem zwi¹zanym z orbit¹ Dwunastej Planety,budow¹ Uk³adu S³onecznego i podró¿¹ Nefilim na Ziemiê.Najlepiej udokumentowanew tych „wyznaniach wiary" s¹ babiloñskie rytua³y Nowego Roku, aczkolwiekznaleziono te¿ dowody, ¿e Babiloñczycy tylko kopiowali tradycje siêgaj¹cepocz¹tków sumeryjskiej cywilizacji.W Babilonie œwiêta celebrowano wed³ug œcis³ego i drobiazgowego rytua³u: ka¿daczêœæ, ka¿dy akt i modlitwa mia³y tradycyjn¹ motywacjê i specyficzne znaczenie.Ceremonie rozpoczyna³y siê pierwszego dnia nisannu - wtedy pierwszego miesi¹caroku - co zbiega³o siê z wiosenn¹ równonoc¹.Przez jedenaœcie dni inni bogowieo statusie niebiañskim do³¹czali do Marduka w wyznaczonym porz¹dku.Dwunastegodnia ka¿dy z nich oddala³ siê do swojej siedziby i Marduk zostawa³ sam w swymmajestacie.Analogia do pojawienia siê Marduka w uk³adzie planetarnym, jego„rozmów" z jedenastoma innymi cia³ami Uk³adu S³onecznego i roz³¹czenia w dniudwunastym - pozostawiaj¹cego dwunastego boga na pozycji króla bogów, lecz wizolacji od nich - jest oczywista.Ceremonie œwi¹t Nowego Roku stanowi³y paralelê z drog¹ Dwunastej Planety.Pierwsze cztery dni, odpowiadaj¹ce przejœciu Marduka obok czterech pierwszychplanet (Plutona, Neptuna, Urana i Saturna), by³y dniami przygotowañ.Pod koniecczwartego dnia rytua³ wymaga³, by przypomnieæ o pojawieniu siê planety Iku(Jowisza) w polu widzenia Marduka.Niebiañski Marduk zbli¿a³ siê do miejscaniebiañskiej bitwy.250 251Najwy¿szy kap³an wyra¿a³ to symbolicznie, rozpoczynaj¹c recytacjê „Eposu ostworzeniu" - opowieœci o niebiañskiej bitwie.Mija³a bezsenna noc.Kiedy opowieœæ o niebiañskiej bitwie zosta³a wyrecytowana,z nastaniem pi¹tego dnia rytua³ wymaga³ dwunastokrotnego obwieszczenia, ¿eMarduk jest „Panem", potwierdzaj¹cego, i¿ w nastêpstwie niebiañskiej bitwy wUk³adzie S³onecznym zajduje siê teraz dwanaœcie cia³ niebieskich.W dalszejczêœci recytacje wymienia³y nazwy dwunastu planet i dwunastu gwiazdozbiorówzodiaku.Niekiedy podczas pi¹tego dnia bóg Nabu - syn i dziedzic Marduka - przybywa³³odzi¹ ze swojego centrum kultowego, Borsippa.Wkracza³ jednak na terenbabiloñskiej œwi¹tyni dopiero szóstego dnia, jako ¿e w owym czasie Nabuzalicza³ siê do babiloñskiego panteonu dwunastki, a przydzielonym mu cia³emniebieskim by³ Mars - szósta planeta.Genesis informuje nas, ¿e „niebo i ziemia oraz ca³y ich zastêp" zosta³yukoñczone w ci¹gu szeœciu dni.Babiloñskie rytua³y utrwalaj¹ce pamiêæ oniebiañskich wydarzeniach prowadz¹cych do powstania pasa planetoid i Ziemizajmowa³y równie¿ szeœæ pierwszych dni nisannu.Siódmego dnia uwaga œwiêtuj¹cych skupia³a siê na Ziemi.Chocia¿ znamy niewieleszczegó³Ã³w dotycz¹cych rytua³Ã³w dnia siódmego, H.Frankfort (Kingship and theGods), uwa¿a, ¿e wi¹za³y siê z postanowieniem bogow prowadzonych przez Nabu,by uwolniæ Marduka z jego wiêzienia w „górach podziemia".Poniewa¿ znalezionoteksty opisuj¹ce szczegó³owo zmagania Marduka z innymi pretendentami dopanowania nad Ziemi¹, mo¿emy przypuszczaæ, ¿e przebieg wypadków dnia siódmegoodtwarza³ walkê Marduka o supremacjê na Ziemi („siódmej"), jego pocz¹tkowepora¿ki i ostateczne zwyciêstwo, przypieczêtowane przyw³aszczeniem sobiemocy.Ósmego dnia œwi¹t Nowego Roku w Babilonie Marduk, zwyciêzca na Ziemi - jakwed³ug Enuma Elisz traktowano go w niebie - otrzymywa³ najwy¿sze moce
[ Pobierz całość w formacie PDF ]