[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Falk-Ronne był więc wielce zdumiony, kiedy usłyszał od tego prostego muzułmanina, że cała wiedza jego przodków pochodzi „od bogów".„Chyba masz na myśli Allaha, bo jesteś przecież wiernym wyznawcą islamu?" - zdziwił się Duńczyk.„Tak, jestem mahometaninem, odparł Khasim, lecz Allah jest tylko imieniem wszystkich bogów, jacy zeszli do nas z nieba, aby przekazać nam swoje zasady życia i wytknąć nasze cele".Abraham, syn kapłana boga Enlila z Nippur, uważany jest za twórcę Koranu, w którym czytamy: „Idźcie za religią Abrahama (.) on przecież nie był z liczby bałwochwalców!" (11,135).Arabowie z Hidżaz uznają Izmaela, pierworodnego syna Abrahama, za swojego praojca.Potomkowie Izmaela „mieszkali od Chaliwa aż do Szur, leżącego naprzeciw Egiptu" (Rdz 25,18), a więc w właśnie w Hidżazie.Jego 12 synów zapoczątkowało 12 szczepów, mieszkających „pod namiotami i w zagrodach".Koran powiada, że Kaaba w Mekce, najbardziej czczona świątynia islamu, miała zostać odbudowana przez Abrahama i Izmaela.W Koranie Allah mówi: „I oto uczyniliśmy ten Dom miejscem nawiedzania (.) Zawarliśmy przymierze z Abrahamem i Ismailem: »Oczyśćcie Mój Dom (.)«" (11,125).Tym samym licząca sobie 4000 lat Kaaba byłaby najstarszą czczoną po dziś dzień świątynią na świecie.Według obliczeń Sitchina wojskowa kampania Abrahama prowadzona na polecenie Enlila miała miejsce w latach 2041-2021 p.n.e., a jej celem była ochrona portu kosmicznego na półwyspie Synaj.Po zniszczeniu Baalbeku była to ostatnia baza bogów w krainie Dilmun.„Epos o bogu Erra" - kolejne znaleziska z biblioteki Asurbanipala w Niniwie - naświetla nam tło tych wydarzeń.Mowa w nim o „wojnie bogów" i o rywalizacji pomiędzy Mardukiem a Errą/Nergalem, synami boga Enki.Marduk to późniejszy władca Babilonu, czyli BAB.ILU, co znaczy „niebiańska brama bogów".W walce o władzę syn Marduka, Nabu, przeciąga na swoją stronę kananejskie miasta na zachodzie, „w krainie u wybrzeży wielkiego morza" (Morze Śródziemne).Może były to biblijne miasta Sodoma, Gomora, Adma i Soar? Nergalowi udaje się z kolei pozyskać Amarpala z Ur i jego sprzymierzeńców.Zgodnie ze wskazówkami „z góry" Abraham zachowuje w tej wojnie neutralność.Pilnuje jedynie, aby żadna z dwóch wrogich armii nie dotarła do Dilmun.Kiedy koalicyjne wojska Kudur-Laghamara (czyli biblijnego Kedorlaomera) zbliżają się do piątego ośrodka na Synaju, „(.) do El, które leżało na pograniczu pustyni Paran" (Rdz 14,6), zostają zawrócone.Zmieniają kierunek i dochodzą „(.) do En-Mi-szpat, czyli Kadesz" (Rdz 14,7).Być może jest to zasługa Abrahama, jak sugerują teksty asyryjskie: „Syn kapłana, którego w swej mądrości wybrała Rada Bogów, stanął im na drodze i zapobiegł grabieży".Wracając przez „dolinę Siddim", pobili wprawdzie wodzów kananejskich, ostatecznie jednak zostali pokonani przez Abrahama.Przedstawienie tej wojny znajdujemy na jednej z sumeryjskich pieczęci cylindrycznych.Zawiera ona symbol latania w postaci czegość w rodzaju rampy startowej z dwoma skrzydłami, z której wzbija się mała, również uskrzydlona rakieta, a obok dwóch niebiańskich strażników.Półksiężyc (symbol boga Sin) określa miejsce, jego kraj - Sin-ai.Z przodu widać otoczonego przez żołnierzy jeźdźca w koronie.Czyżby Abraham? Czterej królowie - ci właśnie czterej królowie - odwracają się plecami do niego i Synaju.Abraham nie zdołał jednak zapobiec powrotowi do Babilonu Marduka, który szukał schronienia na tyłach.Wojna bogów jednak trwała:Kiedy Syn Marduka [Nabu],był w krainie na wybrzeżu,Pan Morowego Powietrza [Erra] postanowił,spalić jego kraj.Według Biblii Sodoma i Gomora zostały zniszczone przez Boga, ponieważ ich mieszkańcy „poszli służyć obcym bogom i oddawać im pokłon (Pwt 29,25)".A kiedy Rada Bogów przyznała Mardukowi prawo sprawowania władzy w Babilonie, Erra chwycił za „ostateczną broń", aby zniszczyć Nabu i jego miasta i przeszkodzić coraz potężniejszemu Mardukowi w zajęciu kosmicznego portu bogów: „Nie będzie miał dostępu do miejsca bogów.Zniszczę miejsce, z którego Wielcy wznoszą się w niebo".Aby ograniczyć władzę Marduka, Rada Bogów pod przewodnictwem Enlila przychyliła się do planu Erry.Tak właśnie zaczęła się pierwsza wojna atomowa w dziejach ludzkości:Erra udał się na najbardziej wyniosłą górę [Synaj],ciągnął za sobą niesłychane siedem broni.Kiedy przybył na najbardziej wyniosłą góręuniósł dłoń -roztrzaskał go,spustoszył jego powierzchnię,nie pozostawił ani jednego drzewa w jego lasach.Po dziś dzień na lotniczych zdjęciach Synaju widać ciemniejszą plamę, której zwężający się koniec biegnie od wschodu w głąb lądu.Z bliska okazuje się, że chodzi o zabarwione na czarno kamienie, stanowiące zagadkę dla geologów.W „Eposie o bogu Erra" znajdujemy dokładną wskazówkę geograficzną, z której wynika, że zniszczono potem „grzeszne miasta" Sodomę i Gomorę.Epos wymienia bowiem „królewski szlak", prastary szlak biegnący wzdłuż wschodniego brzegu Morza Martwego między Elat a Kadesz:Erra podążał Królewskim Szlakiemi niszczył miasta,oddawał je na pastwę zniszczenia.W górach powodował spustoszenie,wygubił ich zwierzęta,ich mieszkańcy zniknęli,ich dusze zamieniły się w opar (.)Spalił wroga.On, który wymazał nieposłuszny kraj,on, który zniszczył wyznawców Złego Słowa,on, który spuścił na wrogów kamienie i ogień.Zgodność z opisem zawartym w Biblii nie pozostawia wątpliwości, że chodzi tu o jedną i tę samą katastrofę.Deszcz „ognia i siarki" spadł także na Sodomę i Gomorę, a nad ziemią unosił się „gęsty dym, jak gdyby z pieca, w którym topią metal" (Rdz 19,28).Nawet jakże dokładnie opisany los żony Lota, która zamieniła się w „słup soli", kiedy odwróciła się i spojrzała w „atomowy błysk", staje się zrozumiały, gdy przyjmiemy, że pierwotnym językiem Biblii był sumeryjski.W języku sumeryjskim „sól" i „opar" określa się jednym i tym samym słowem NI.MUR.W „Eposie o bogu Erra" czytamy, że „ich dusze zamieniły się w opar".Ponieważ Morze Martwe nazywa się po hebrajsku Morzem Słonym, najwyraźniej mamy tu do czynienia z oczywistym błędem w tłumaczeniu.Ostatecznie jednak „kara" dosięgła nie tych, których miała.Zniszczenie „grzesznych miast" pociągnęło bowiem za sobą klątwę, której ofiarą padł sam Sumer:Burza, zły wicher,ciągnął po niebie,złe uderzenie wiatru poprzedzało złowieszczą burzę,potężne potomstwo, dzielni synowie,były to dzieci spustoszenia.Sumeryjskie, babilońskie i asyryjskie teksty ze wszystkimi szczegółami opisują katastrofę, która pociągnęła za sobą zagładę Sumeru.Czytamy tam, że w gnanej przez „zły wiatr" chmurze nadciągnęła „niewidzialna śmierć", że „przykryła kraj niby płaszcz, jak całun legła na miastach.Brązowa jest jej barwa, która przesłoniła słońce na horyzoncie swą ciemnością (.).Gorzki oddech bogów przychodzący od zachodu przenosi straszny mrok od miasta do miasta"
[ Pobierz całość w formacie PDF ]