[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ci sami handlarze wmawiają im także, że dzieci na pewno będą mogły wspomóc finansowo rodzinę pozostającą w ekstremalnej nędzy.Do tego jednak nigdy nie dochodzi.Młodociane ofiary, gdy tylko postawią nogę na brytyjskiej ziemi, kierowane są do najcięższych robót, zostają poddane surowym karom cielesnym, a także stają się obiektami wykorzystywania seksualnego.Pracują w restauracjach, zakładach szwalniczych i są zmuszane do rozprowadzania narkotyków.Dziewczynki najczęściej dołączają do grona nieletnich prostytutek.A Francja? Tu niewolnictwo zostało zniesione 27 kwietnia 1848 roku, A jednak w czerwcu 2010 roku, czyli w czasie, gdy piszę te słowa, przed sądem w Paryżu toczy się kolejny proces w sprawie niewolnictwa dzieci.Pewna para została oskarżona o uprowadzenie na fałszywych papierach jedenastoletniej Malijki o imieniu Rose i przywiezieniu jej do Francji w 1997 roku.Dziewczynka przez dziewięć lat była zmuszana do ciężkiej pracy, którą musiała wykonywać każdego dnia przez piętnaście godzin.Dziesięć lat później dwunastoletnią Togijkę Henriette spotkał podobny los, tym razem z rąk paryskich arystokratów9.Została uratowana przez członków Komitetu Przeciw Współczesnemu Niewolnictwu10.Ta organizacja doliczyła się jeszcze dziesiątek tego typu przypadków.Scenariusz jest zawsze taki sam.Młoda dziewczyna, pochodząca najczęściej z Afryki, trafia do rodziny, która obiecuje jej edukację i lepszą przyszłość.Jednak tuż po przybyciu zabiera jej się dokumenty i odcinają od świata, a przede wszystkim pozbawia kontaktu z rodziną.Dziewczyna zostaje służącą bez wynagrodzenia i żyje w nieludzkich warunkach.Tina nie należy do grupy dzieci, które muszą niewolniczo pracować, do „niewinnych katorżników i w piekle aniołów" — jak pisał Victor Hugo w jednym ze swoich poematów11.Inteligencja, siła charakteru, a przede9 Henriette Akofa, Une esclave moderne (Współczesna niewolnica), wyd.Michel Lafon 2000 (przyp.tłum.).10 Komitet Przeciw Współczesnemu Niewolnictwu założony w 1994 r.przez dziennikarkę Dominique Torres postawił sobie za cel walkę z wszelkimi przejawami niewolnictwa, a także uwalnianie wszystkich dzieci przetrzymywanych siłą (przyp.tłum.).11 Melancholia, poemat Victora Hugo, którego najbardziej znany fragment brzmi: Dokąd idą dzieci o ustach bez uśmiechu,Istoty zamyślone, twarze zapadnięte?Dziewczęta ośmioletnie człapią bez pośpiechu,Od świtu aż do zmierzchu do pracy zaprzęgnięte.Piętnaście godzin w młynie przy żarnach im stać.I na wieczność w kieracie jak w celi śmierci trwać, (przyp.tłum.) wszystkim miłość do najbliższych pozwoliły jej przetrwać najgorszy czas.W ciągu kilku miesięcy nauczyła się języka francuskiego, zdała egzaminy i została opiekunką starszych osób.W krótkim czasie była zdolna prowadzić samodzielne życie, do którego nikt wcześniej przecież jej nie przygotował.Ci, którzy chcieli ją zniszczyć, zmiażdżyć, przegrali i ponieśli karę.Teraz Tina może realizować swoje plany i spełniać marzenia.Chce zostać pielęgniarką, spotkać mężczyznę swojego życia, być matką.Pragnie mieć liczną rodzinę.Oczyma wyobraźni widzi w swoim domu czworo dzieci.Tino, jesteś młoda, przed tobą całe życie.Spełniaj swoje marzenia i bądź szczęśliwa!Cyril Guinet, czerwiec 2010 rokuPodziekowaniaDziękuję Francji, która mnie uwolniła i okazała się sprawiedliwa.Dziękuję mecenas Martine Péron, pani adwokat, która jest moim aniołem na Ziemi.To ona uświadomiła mi, że aby nawzajem się zrozumieć, wcale nie trzeba głośno krzyczeć i gestykulować.Dziękuję również Véronique Ayton, jej asystentce, której łagodny uśmiech już na zawsze pozostanie w mojej pamięci.Jestem wdzięczna swoim braciom, Emmanuelowi i Ayubie, mojej siostrze Esther, wujkowi Bali, kuzynowi Mice i całej rodzinie w Nigerii.Nie zapomnieliście o mnie, a wasze ramiona pozostały dla mnie otwarte.Jesteście i zawsze będziecie moją prawdziwą rodziną.Dziękuję Magdzie, Patrykowi i ich dzieciom, którzy byli moją jedyną iskierką nadziei w ciągu tych czterech podłych lat.Dziękuję Francis, Martine, Fizii, Dominique, Josette i wszystkim opiekunom oraz nauczycielom z ośrodkaw Bois-d'Arcy.Nie pamiętam wszystkich imion, ale przed oczami mam wasze twarze.Nigdy nie zapomnę poświęcenia, jakie mi okazaliście.To wy przywróciliście mnie do życia.Serdeczne podziękowania składam także państwu Kalu, Nataszy Yoran Torde, Nefertiti Pounenedeli, Chantal Marboui.Jesteście zawsze wtedy, gdy najbardziej was potrzebuję, w chwilach największego smutku i kiedy po prostu jest mi źle.Bez was straciłabym grunt pod nogami.Ta książka daje mi okazję do wyrażenia, jak bardzo was kocham i jak bardzo wszyscy jesteście dla mnie ważni.Dziękuję również Nathalie, która znalazła mnie na ulicy, wysłuchała i jako pierwsza poprowadziła ku wolności.Nigdy nie zapomnę wsparcia, jakiego mi udzieliła.Z głębi serca dziękuję
[ Pobierz całość w formacie PDF ]