[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na wyspie znajduje się wspaniały gaj poświęcony bogu Słońca oraz świątynia w kształcie koła.Co dwanaście lat, gdy słońce i księżyc znajdą się w stosunku do siebie w tej samej pozycji, na wyspie pojawia się Apollon".W następnych wiekach, aż do niedawna, to monumentalne miejsce uważano za mogiłę książąt brytyjskich, miejsce straceń, rzymską świątynię, święte miejsce druidów, a nawet za królewski dwór Duńczyków czy też pomnik wzniesiony dla uczczenia zwycięskiej bitwy.Król Anglii Karol I już w roku 1610 wysłał do Stonehenge swojego nadwornego architekta Inigo Jonesa, by zbadał tę ogromną, megalityczną budowlę.Jones powrócił na dwór królewski z wieścią, że chodzi tutaj o resztki rzymskiej świątyni.Przez wiele lat jego wyrok uważano za bezsporny, aż wreszcie okazało się, że Stonehenge stworzyli dawni Brytowie na kilka wieków przed założeniem Rzymu.Żywy rozwój stowarzyszeń wolnomularzy i różokrzyżowców w XVII i XVIII wieku doprowadził do podjęcia intensywnych badań nad “świętą geometrią", którą miało wyrażać Stonehenge.Według jej zasad architekt John Wood zbudował nawet miasto, tak zwany “Circus" w Bath.W wieku XIX wielu naukowców trudziło się nad lokalizacją Stonehenge na mapie.Podejrzewano bowiem, że jego położenie ma związek z innymi “świętymi miejscami przeszłości", usytuowanymi, jak przypuszczano, wzdłuż “geometrycznych linii prostych".W pierwszym dziesięcioleciu naszego wieku sławny astronom sir Norman Lockyer dowiedział się z krążących lokalnie opowieści o wschodach słońca w Stonehenge.Miejscowa ludność opowiadała, że w czasie letniego przesilenia wschodzące słońce pojawiało się dokładnie za Heelstone, zwanym też “Piętą Friarsa".Kiedy Lockyer udał się do Stonehenge z przyrządami pomiarowymi, okazało się, że opowieści miejscowej ludności są zgodne z prawdą.Astronom ustalił ponadto, iż trzy inne antyczne obiekty leżały na tej samej “linii letniego przesilenia" co Stonehenge.Były to Castle Ditches, Grovely Castle i Silbury Hill, każde z nich oddalone od pozostałych dokładnie o 33,4 km.Wydana w roku 1909 książka Lockyera pt.Stonehenge wywołała ogromną sensację, ale główna zasługa w rozwiązaniu zagadki tego pradawnego pomnika przypada GeraldowiS.Hawkinsowi, profesorowi astronomii na Uniwersytecie Bostońskim i jednocześnie współpracownikowi obserwatorium renomowanego Uniwersytetu Harvarda.Kiedy w ręce Hawkinsa wpadła przypadkowo książka Lockyera, postanowił on zbadać całą sprawę, używając do tego nowoczesnych komputerów IBM.Rezultat swych dociekań opublikował w 1965 w książce pt.Stonehenge Decoded (Stonehenge bez tajemnic), w której twierdził, iż cały kompleks budowli w Stonehenge jest ogromnym, astronomicznym komputerem czasów prehistorycznych.Umożliwiał on naszym przodkom wykonywanie nawet najbardziej skomplikowanych obliczeń astronomicznych.Za pomocą przemyślnego układu linii, kamieni i mogił można było obliczyć czas wschodu oraz zachodu słońca i księżyca w okresie zimowego i letniego przesilenia.Na podstawie pięćdziesięciu sześciu “dziur Aubrey", znajdujących się wokół tego miejsca, możliwe było obliczenie wszystkich zaćmień słońca i księżyca w ciągu roku.Do czego służyło to “obserwatorium" z epoki kamiennej jego budowniczym? “Położenie słońca względem księżyca obliczano w Stonehenge z dwóch lub może trzech powodów", uważał Hawkins.“Można było na tej podstawie stworzyć kalendarz przydatny szczególnie w uprawie roślin; w zależności od pozycji ciał niebieskich kapłani przekazywali sobie bądź zachowywali władzę.Kapłan zyskiwał tym samym prawo do zwoływania ludu na spektakularne wschody i zachody słońca oraz księżyca, a zwłaszcza na wschód słońca w czasie przesilenia letniego oraz jego zachód w tle olbrzymich trylitów podczas przesilenia zimowego.A może były one również rodzajem intelektualnej zabawy?"John Michell, filozof kultury i geomanta, posunął się o krok dalej.W swojej książce Systemy pomiarowe świątyń udowadnia bowiem, iż Stonehenge założono na podstawie “świętej geometrii", tak jak powstałe w tym samym czasie piramidy egipskie, świątynia Salomona czy znacznie późniejsze katedry gotyckie.Zdaniem Michella kamienne kręgi przedstawiają “model wszechświata", stanowią też świątynię Słońca i Księżyca, zbudowaną przez ludność żyjącą w bardzo bliskim kontakcie z naturą.Życie tych ludzi wyznaczały ściśle rytmy obowiązujące w przyrodzie, dlatego chcieli się zjednoczyć z jej siłami.“Podczas letniego przesilenia, o świcie najdłuższego dnia, odbywają się święte zaślubiny", tłumaczy Michell pierwotną funkcję tego miejsca.“Wschodzące słońce rzuca promień światła na szeroką drogę pomiędzy kamieniem Heelstone a sąsiednim kamieniem, którego dziś już nie ma.Promień biegnie dalej wzdłuż osi świątyni, wdzierając się w głąb świętości, w kobiecy otwór, który pierwotnie mógł być tak traktowany.A gdyby Przenajświętszy leżał właśnie nad źródłem ziemskich potoków i przyjął ów promień słońca, z połączenia sił nieba i ziemi zrodziłaby się energia widoczna pod postacią promieniejącego światła, które rozprowadzone będzie podziemnymi szczelinami na wszystkie strony kraju, by wskrzesić urodzajność tamtejszej gleby.Tak oto Stonehenge stało się miejscem, gdzie przywoływano i zaklinano energię".Również jeden z największych znawców Stonehenge, profesor archeologii R.J.Atkinson jest przekonany, iż “Stonehenge było przede wszystkim «świątynią», w której ludzie mogli kontaktować się z siłami lub istotami pozaziemskimi".A może miejsce to było wyrocznią, tak jak greckie Delfy.Ze Stonehenge nierozerwalnie wiąże się postać czarodzieja Merlina.Geoffrey von Monmouth, autor XII-wiecznej Historii królów Brytanii, twierdzi, że czarodziej mógł kazać przenieść “Taniec olbrzymów" z Irlandii do południowej Anglii.Ta niezwykła legenda opiera się na prawdziwym przekazie przynajmniej w tym, że kamienie Bluestones tworzące wewnętrzną stronę “podkowy" budowli pochodzą rzeczywiście z kamieniołomu na zachodzie Walii.Przetransportowano je kiedyś ponad czterysta kilometrów drogą morską i lądową.W powstałej później książce pt
[ Pobierz całość w formacie PDF ]