[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zgodnie z arabskim zwyczajem człowiek, którego się ugości, staje się przyjacielem gospodarza.Saladyn rozeźlony wyszedł z namiotu, pozostawiając w nim niepewnych swej przyszłości jeńców, Wrócił po jakimś czasie, kazał przyprowadzić do siebie de Chatillona i ciął go szabla między szyje a bark.Na ten widok Gwidon zaczął się trząść, lecz sułtan go uspokoił.“Król nie zabija króla, ale ten człowiek w swej perfidii i bezczelności posunął się za daleko" - stwierdził sułtan.29[104]Nie wszystkim darowano życie.Pojmanym templariuszom i szpitalnikom pobawiono warunek, że mają przejść na islam.“podnieść palce i głośno wyznać Prawo”, lecz żaden nie zgodził się na to.Sułtan wydał zakonników-rycerzy sufim i ulemom, którzy, nie wprawieni w wojennym rzemiośle, nie potrafili sprawnie posługiwać się bronią, znęcali się więc długo nad jeńcami, zamiast zadać im szybką śmierć.Jedynym wyjątkiem był Gerard de Ridefort, którego sułtan pozostawił przy życiu30[105].Turkopoli nie brano w niewolę, lecz jako zdrajców, zabijano jeszcze na polu bitwy.Pozostałych jeńców popędzono do Damaszku.Możni traktowani byli z należnym im szacunkiem, jednak z ludźmi niższego stanu obchodzono się bardzo surowo.Wkrótce cena za niewolników spadła tak bardzo, że opowiadano o pewnym Arabie, który zdecydował się na wymianę człowieka za parę sandałów i uważał przy tym, że zrobił dobry interes.Bitwa pod Hattin nic wniosła zbyt wiele do sztuki wojennej, nie stała się przełomem w sprawach taktyki bądź wejścia w powszechne użycie nowych rodzajów broni.Mimo że zarówno muzułmanie, jak i Frankowie byli przekonani o lepszym wyposażeniu i wyższości zachodniego rycerstwa nad muzułmańską konnica., to stało się oczywiste, iż chrześcijański wojownik pozbawiony wierzchowca traci swą wartość bojową.Chronionemu przez zbroję od stóp do głów, nawet najbardziej brutalne ciosy nie czyniły krzywdy.Ale kiedy zabito jego konia, rycerz był po prostu brany do niewoli"31[106] Saladyn dowiódł, że jest wodzem, który w perfekcyjny sposób potrafi wyzyskać słabości nieprzyjaciela.Odniósł zwycięstwo w dużej mierze dzięki sprawnemu zaopatrzeniu, co po raz kolejny w dziejach dowiodło jak ważna w prowadzeniu wojen jest logistyka.Sułtan wygrał, gdyż zmusił przeciwnika do stoczenia bitwy w miejscu, o czasie i w sposób, w jaki to on właśnie chciał uczynić.Batalia stała się natomiast przełomem w sensie politycznym.Dzięki zwycięstwu Sladyn opanował niemal cały frankijski Lewant.KRÓLESTWO BEZ ZIEMIFrankowie nie mieli wojowników, dzidki którym mogliby bronić swoich twierdz.Praktycznie cała armia Królestwa Jerozolimskiego została unicestwiona, pozostałe jednostki nie stanowiły zbytniej wartości bojowej.Chęć stawienia oporu muzułmanom skutecznie niweczył też efekt szoku połączonego z niedowierzaniem, nigdy bowiem chrześcijańscy rycerze nie ponieśli tak druzgocącej klęski z rąk Saracenów.Sułtan szybko zabrał się do ustanawiania nowego porządku w Palestynie.Już 5 lipca Saracenom poddała się Eschiva, która była świadoma, że stawianie dalszego oporu jest zupełnie pozbawione sensu.Sułtan potraktował ją z dwornym szacunkiem - co, jak się wkrótce okaże, miało stanowić regułę - i pozwolił opuścić Tyberiadę.Hrabina ze swoim orszakiem udała się do Trypolisu, 7 lipca Jusuf wysłał Taki ad-Dina pod Akre.Miasto nie poddało się emirowi, lecz gdy dzień później pod jego murami pojawił się Saladyn, Joscelin de Courtenay (ten sam, który wywiódł w pole hrabiego Rajmunda przed koronacją Gwidona) zażądał jedynie gwarancji bezpieczeństwa dla mieszkańców.Ci jednak poczytali zamiar ustąpienia bez walki za hańbę.Doszło do zamieszek, lecz nie trwały one zbyt długo.Ostatecznie 10 lipca sułtan wjechał do Akry.Mimo jego zachęt, wielu Franków wyniosło się z miasta, wywożąc ze sobą dobytek, W ręce muzułmanów wpadły nieprzebrane bogactwa: jedwabie, kosztowności, broń.Wojownicy Tuki ad-Dina splądrowali wielką cukrownię, co wzbudziło niezadowolenie Jusufa.Tymczasem na wieść o zwycięstwie z Egiptu na północ wyruszył Al-Adil, zaś port w Aleksandrii opuściła flota Saracenów kierowana przez admirała Lulu, Brat Saladyna rozpoczął oblężenie Jaffy, Miasto nie chciało się poddać, więc wzięto je szturmem, a pojmanych mieszkańców popędzano jako niewolników do Aleppo.Oddziały sułtana otrzymały rozkaz, by zająć jak najwięcej miast w Galilei
[ Pobierz całość w formacie PDF ]